Día das Letras Galegas. Día das NOSAS letras.

Somos un pobo con retranca.
Somos os que contestamos ás preguntas con outra interrogación máis.
Somos os do famoso "malo será", os do " petar na porta" ( frase que ultimamente repito ata a saciedade). Somos un pobo irmán,onde por moito que pretendamos evolucionar, seguimos coñecendo á xente como " a prima da noiva do amigo do fillo do teu dentista" ou " o fillo do profesor de Literatura do veciño da túa avóa".
Porque somos uns "festas" que no verán, nos vai moito máis ir a tódalas festas dos pobos máis pretos antes que á discoteca.
Porque cantamos ao fogar de Breogán cada vez que o licor café enchénos ata ver dobre, e a chuvia non nos asusta para saír, aínda que estea a caer o dioivo universal.
E se a chuvia endiañada o permite, e deixa saír ó sol, escapamos a nosas praias queridas, eses finos areais bañados de ondas xeadas.
E entre lusco e fusco, Galicia convértese no noso lugar, intentando mellorar cada día a duras penas a pobriña.
Pero a queremos, vaia se a queremos. Aínda os que non acostumamos a falar a súa lingua sentimos que entre as nosas cores, as mellores galas son as brancazuis.
Sí, Galicia somos todos.